این پرسش هم تکراری است و بارها گفته‌ایم که ائمه در مسائل محدودی از روی اضطرار و ناچاری در مجالس عمومی با حاکمان وقت همسویی نشان می‌دادند و اضطرار مجوز این همسویی بود و اگر اعتراضی در این زمینه هست، باید به قرآن متوجه شود که تقیه را تجویز کرده است زیرا وقتی این آیه: إِلَّا مَنْ أُکْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِیمَانِ ... «¹»

در مورد تقیه عمار نازل گردید پیامبر به عمار فرمود: «إِنْ عَادُوا لَکَ بِمِثْل ذَلِکَ فَعُدْ لَهُم». «²» قرآنصریحاً به مسلمانان دستور می‌دهد که در مواردی از در تقیه وارد شوند چنان که می‌فرماید: ... إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً .... «³»

امام شافعی می‌گوید: هرگاه حاکم جائر مسلمان از نظر شرایط با حاکم کافر یکسان شد، تقیه لازم است، بنابراین تقیه در اینصورت، یک امر حیاتی است که خلاف آن مایه قتل و نابودی جمعیت مؤمنین است. «⁴» احمد بن حنبل پیشوای سلفی‌ها در مسأله خلق قرآن و همچنین یاران او تقیه کردند هر چند تقیه احمد با آنان به نوعی فرق داشت. این تنها امامان شیعه نیستند که تقیه کرده‌اند، بلکه حضرت ابراهم قهرمان توحید- در نظر مفسران تقیه کرد، آنگاه که به مشرکان عصر خود می‌گوید: فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ، «من بیمارم» (صافات/ 89)، حضرت در این جا تقیه کرده است تا آنان حضرت را وادار به بیرون رفتن از شهر نکنند و ایشان پس از آن که آنان شهر را ترک کردند به سراغ بت‌ها رود و آنها را درهم شکند. هر چند متأسفانهصحیح بخاری ابراهیم علیه السلام را در این جا دروغگو معرفی می‌کند. «⁵» «⁶»